Monique Adams “Ik ben gene groene, maar je moet als boer natuurlijk wel bezig zijn met je bodem.”
Monique Adams is rundveehouder in het Vlaams-Brabantse Rummen. Samen met haar man Luc die een paar kilometer verderop een akkerbouwbedrijf heeft, legt Monique koolstof vast in hun gronden. Onder andere door groenbemesting met mosterzaad tussen het oogsten en zaaien van twee opbrengstgewassen in. De carbon credits die dat opbrengt, hebben ze via Claire verkocht aan de zuivelcoöperatie Milcobel, die daarmee (een deel van) hun uitgestoten CO2 lokaal compenseren.
“We zijn door de samenwerking met Claire wel echt heel enthousiast geworden over dit model”, zegt Monique glunderend. “Het interesseerde me zelf al hoe ik mijn grond zo goed mogelijk kon beheren, ik was er al mee bezig. Maar tijdens corona zijn we in contact gekomen met de mensen van Claire en dat heeft ons echt wel over de streep getrokken.”
“Ik heb een kalverenbedrijf met genoeg grond om mijn eigen mest kwijt te raken. Ik ben dus begonnen met mosterdzaad te planten tussen het oogsten van de tarwe en het zaaien van de gerst. Bij warm weer groeit mosterdzaad zo hard dat je dat met je eigen ogen kan zien groeien. In de tweeënhalve maand staat dat echt hoog.”
“En die massa werken we dan de grond in. Dat zorgt er niet alleen voor dat de koolstof wordt opgeslagen in de bodem, maar ook dat de bodem een veel betere structuur krijgt. Die bodem wordt luchtiger, levendiger. Er is ruimte voor wormen en andere beestjes. En het vocht wordt gewoon veel beter vastgehouden. Ik zal je een voorbeeld geven; Luc had in 2017 bieten staan. En dat werd een zeer warme zomer. Die bladeren waren verschroeid, de opbrengst was bijna niks. Vorig jaar was het ook een hete zomer maar de bieten hebben niks afgezien. Gewoon omdat de bodem beter is. Omdat het vocht beter werd vastgehouden en omdat die planten dieper kunnen wortelen door de structuur. Dan weet je wel waarvoor het doet!”
Gevraagd naar de achterliggende reden om te beginnen met carbon farming is Monique Adams heel duidelijk: “Ik ben eigenlijk helemaal gene groene. Maar als boer moet je natuurlijk wel met je bodem bezig zijn, moet je met de natuur bezig zijn. Dat is nu eenmaal waar het uiteindelijk allemaal vandaan komt. Enerzijds voel ik me daar verantwoordelijk voor, maar anderzijds heeft het ook gewoon positieve gevolgen voor je opbrengst.”
De opbrengsten van de koolstofrechten werden door Monique en Luc overigens direct weer in haar grond geïnvesteerd. “We hebben knotwilgen geplant en onder andere ook 14 meter brede boorden vol zonnebloemen gezaaid. Dat kost heel wat, maar het levert heel veel op. Ten eerste voor de mensen die erlangs fietsen. Die genieten van het zicht. Ten tweede voor de bijtjes en de insecten. Ten derde voor al die vogeltjes die er de hele winter te eten van hebben en de patrijzen die er hun plekje vinden. En ten vierde voor de bodem. Het enige nadeel is dat we door al die vogeltjes ook een grauwe kiekendief kregen die zich vestigde. Dat die die kleine vogeltjes opeet is niet zo’n mooi zicht. Maar dat is ook natuur, hé. Het mooiste compliment over die zonnebloemen kreeg ik overigens van mijn nichtje. Ze zei, ‘Tante, je hebt voor mij de zomer verlengd’. ”
Over het contact met de mensen van Claire is Adams zeer te spreken. “Ze doen een hele scan, berekenen alles heel netjes met een heel puntensysteem. Ze vertellen je heel duidelijk wat ze van je nodig hebben. En dat ze die koolstofrechten hebben verhandeld aan Milcobel vind ik ook een prettig idee. Ik zou het ook leuk vinden als die mensen van Milcobel eens langskomen om te zien wat er met hun CO2-compensatie allemaal gebeurt. Of het als het volgend jaar naar een ander bedrijf gaat, dan zijn die hier ook welkom.”
“Het hele gebeuren heeft voor mij best veel veranderd. Ik denk dat, zelfs als Claire bijvoorbeeld weg zou vallen, we er toch mee door zouden gaan. Heel die mindset, dat je voor je bodem zorgt, dat je voor de natuur zorgt, dat is een blijvertje.”
